เคยเกริ่นไปบนบทความก่อนๆว่า คนเราตั้งต้นผิดคือ เราตั้งเป้าไว้ที่การมีความสุขแบบตามหาความสุข ที่จริงเราสุขได้เมื่อเราพ้นทุกข์เสียก่อน เหมือนเราอยู่ในกองเพลิง อยากให้หายร้อน อยากดื่มน้ำเย็นๆ เราต้องออกจากกองเพลิงก่อน ถึงจะไปเปิดตู้เย็น ดื่มน้ำเย็นได้อย่างชื่นใจ เวลาที่เรามีความอยาก เราดิ้นรน เรามีความทุกข์ เราไม่รู้ตัวว่านี่คือต้นเหตุแห่งความทุกข์ที่แท้จริง

เคยเห็นคนดีไปรักคนไม่ดีมากๆที่เราก็สงสัยว่ารักไปได้ยังไง หรือเคยเห็นคนดีๆที่มาชอบคนรอบตัวเรา หรือชอบเรา แต่เขาเหล่านั้นหรือเราก็ไม่รู้สึกว่าจะชอบเขาได้ไหมคะ ดังนั้น เวลาที่ญตั้งใจทำดีเนี่ย ญจึงคิดว่าเราไม่ควรตั้งใจทำเพราะคาดหวังให้ใครมารักเราหรอกนะคะ มันไม่จำเป็นว่าเราดีแล้วเขาจะชอบเรา

เคยถามตัวเองไหมคะว่าอยากมีแฟน อยากมีคนรักเพราะอะไร?

คำตอบของแต่ละคนอาจแตกต่างกันไป แต่รวบย่อๆหน่อย ก็คือ มนุษย์เป็นสัตว์สังคม และมีความเหงา

ถึงจุดหนึ่งก็อยากมีแฟน อยากมีคนรัก ไว้ให้เป็นที่ฝากใจ ให้อบอุ่น ให้เป็นที่พักพิง เวลาว้าเหว่บ้าง เวลามีปัญหาบ้าง และอื่นๆ

เริ่มต้นคนเราพร้อมอยากที่จะมีรัก
แต่น้อยนักที่จะรู้ว่าทำอย่างไรให้ได้มา (เรื่อยๆ)
ถ้าอยากให้มีคนมารัก ง่ายมากค่ะ
ก็ทำตัวให้น่ารักสิคะ 

ทราบหรือไม่ว่า เพียงคุณทำให้คนที่คุณรักมีความทุกข์ ก็เป็นเหตุผลักให้เขาออกห่างไปเรื่อยๆ (ก็ตามธรรมชาติ ไม่มีใครชอบความทุกข์นี่นา)