หญิงมีคำถามเมื่อไม่นานมานี้ว่า ความรักของคนรัก กับความรักคนในฐานะอื่น ๆ เช่น พ่อแม่ เพื่อน พี่น้อง หรือหมา แมว มันต่างกันอย่างไร ?

คำตอบที่ได้ก็คือ ความรักมันก็คือความรักนะ ถ้ามันคือการให้ แต่ความรักของคู่รักมันต่างตรงที่มีเรื่องเซ๊กซ์มาเกี่ยวข้อง ภาษาธรรมะหมายถึงมันเกี่ยวข้องกับคำว่า ราคะ

หลายคนเมื่อแยกไม่ออก ก็จะเข้าใจว่าเซ็กซ์เป็นส่วนหนึ่งของความรักไป

ถ้าความรักคือการให้ และความปรารถนาดี นั่นหมายความว่าเราสามารถรักเสมอกันได้ทุกคน  ทุกฐานะ

แต่ ถ้าเราเห็นว่าการเสพคนรักเป็นของดี ไม่ได้หมายถึงเซ็กซ์อย่างเดียวนะ การยินดีที่ได้เห็น พอใจที่ได้ยินเสียง เมื่อเรายึดความสุขนั้น เหตุแห่งทุกข์จะเกิดขึ้นทันที แล้วความรักมันก็จะไม่ใช่ความรักอย่างเดียวเพียงต่อไป แล้วก็แยกไม่ออกว่า เรารัก หรือเราอยากได้ เรารักเขา หรือรักตัวเอง ใครรักเรา หรือเรารักอะไร

ที่จริงแล้วรักที่บริสุทธิ์ มันไม่มีเงื่อนไข จึงมีความสุข แต่ความพอใจเสพตรงนี้ทำให้เป็นที่มาของความทุกข์ ตั้งแต่ทุกข์เพราะหึงหวง ทุกข์เพราะได้แล้วอยากได้เพิ่มมากขึ้น

ที่คนเรายังต้องเกิดก็มาจากเหตุแห่งความยินดีในเรื่องบางเรื่องเช่นกัน แล้วสิ่งที่ตามมากับการเกิดทุกครั้งก็คือ การพลัดพราก ความเจ็บป่วย และความตาย

ความรักจึงเป็นเรื่องของใจที่ละเอียดอ่อนมากกว่าความใคร่ในกาม พอเราไม่เข้าใจ ก็เลยคิดว่าตัวเองทุกข์เพราะรัก ยึดเพราะรัก ที่จริง ถ้ารักคือการให้อย่างเดียว มันไม่มีคำว่า สูญเสีย เลย

ถ้าเราเข้าใจรักที่ละเอียดอ่อน สุขจากความละเอียดอ่อนที่ไม่อิงอาศัยสิ่งอื่นแล้ว เราจะไม่ทุกข์เพราะความสุขหยาบ ๆ (ที่จะเป็นเหตุแห่งทุกข์ต่อไป)

และใจของเราก็จะมีอิสระมาก ไม่ต้องขึ้นอยู่กับอารมณ์ หรือความรักของคนอื่น

หญิงกลับมองว่า ยิ่งเราเข้าใจความรักมากเท่าไหร่ มันกลับทำให้เราดีขึ้น มีความสุขขึ้น ก้าวหน้าขึ้น พัฒนาขึ้น สั่งสมเหตุอะไรมาที่ยังไม่ตรงกับเป้าหมายที่บริสุทธิ์นี้ เมื่อทุกข์แล้วก็จะเห็น ก็จะขัดเกลาตัวเองให้ตรงทางมากขึ้น ตรงข้าม หากไม่เข้าใจความรัก เราก็จะทุกข์เพราะความเข้าใจผิด แล้วก็ผูกตัวเองอยู่กับเส้นทางเดิม ๆ 

ยิ่งรักด้วยความเห็นที่ถูกเท่าไหร่ มากเท่าไหร่ กลับยิ่งเป็นประโยชน์ต่อตนเองและคนโดยทั่วไป เหมือนอย่างเรื่องราวของพระพุทธเจ้า ที่หญิงรวบรวมไว้ในหนังสือรักแท้และคู่บารมีของพระพุทธเจ้า :)

ความรักสวัสดีค่ะ ^/\^

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >