บทเรียนซ้ำซากอย่างหนึ่งที่เห็นบ่อยๆในเรื่องความรักคือ เราวางรากฐานความรักไม่ดี

เมื่อฐานไม่ดี จะสร้างบ้านสวยแค่ไหนก็พังได้

เมื่อแรกรู้จักกัน เรายังไม่ได้รู้จักกันดีพอ แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เราเชื่อไปเองว่ารัก ทั้งที่ไม่รู้

มันเป็นไปได้หรอกนะ ที่เราจะรักใครโดยที่ยังไม่รู้จักอีกฝ่ายดีพอ

และการรู้จักใครดีพอ ก็ต้องรู้จักทั้งข้อดีและข้อเสียของเขา

พอรู้ตัวอีกที ก็เข้าใจว่าความผูกพันเป็นความรักเสียแล้ว 

แต่ถามว่าความรักแท้จริงคืออะไร 

จะมีกี่คนที่เข้าใจ 

จะรักอย่างเป็นสุข หรือรักอย่างเป็นทุกข์

ให้มีเหตุผลเหนืออารมณ์

รักเริ่มต้นของชายหญิง ส่วนใหญ่จะเห็นผู้ชายตามใจฝ่ายหญิงทุกอย่าง ไม่เป็นตัวของตัวเอง

พอเราไมได้เป็นตัวของตัวเอง สักวันหนึ่งก็ต้องเปลี่ยนไป

แต่สิ่งที่จะทำให้คนสองคนอยู่ด้วยกันได้ตลอดไปหรือไม่คือ ความเป็นตัวตนที่แท้จริง

ก่อนที่เราจะรักใคร ทั้งสองฝ่ายต้องมีความเข้าใจในความรักก่อน

ว่ารักแท้ที่มีความสุข ไม่ใช่เป็นแบบเตี้ยอุ้มค่อม แต่เป็นการที่คนสองคนมีวุฒิภาวะทางใจที่มากพอ คือเป็นผู้ใหญ่พอจะดูแลตัวเองได้ จึงจะรักแบบไม่เป็นภาระและดูแลกันและกันได้

คนสองคนต้องมีใจที่เข้มแข็ง เพราะถ้าเราอ่อนแอ เราช่วยให้ใครเข้มแข็งไม่ได้ เราจะรักแบบพ่อแม่รังแกฉัน

อ่อนไหวกับอารมณ์ความรู้สึกของอีกฝ่าย โดยลืมที่จะใช้เหตุผล

การให้เราเป็นที่พึ่งของอีกฝ่าย ไม่เหมือนกับการให้ที่ทำเพื่อให้เขาเป็นที่พึ่งของตนเองได้

เราไม่สามารถเป็นที่พึ่งให้ใครได้ตลอดเวลา 24 ชั่วโมง ไปถึงชาติหน้า จนถึงสวรรค์และนรกได้

หากแรกรักเราไม่มีพื้นฐานใจที่ดีพอ และไม่วางพื้นฐานความรักไว้ที่ดีพอ

ปัญหาก็จะเกิดขึ้นว่า ทำไมตอนแรกเธอยอมฉัน ทำไมต่อมาเธอไม่ยอมฉัน

ความรักจะเป็นการผูกมัดที่ทำให้รู้สึกขาดไม่ได้ มากกว่าความรักที่เป็นอิสระ แบบที่ต่างคนต่างเติบโต แต่เป็นแบบโตไปพร้อมๆกัน เดินไปข้างหน้าด้วยกันแบบสบายๆ ไม่ใช่จมหรือลากกันไปมา

จะมีความรัก ให้รู้จักรักษาใจตนเองให้เข้มแข็ง ให้โตเป็นผู้ใหญ่ก่อนนะ:)

ฝึกพัฒนาจิตใจตนเองทุกวัน เพื่อเราจะได้รักอย่างมีความสุข ^^

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >