คนที่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าก็เพราะ วัดคุณค่าตนเองจากการยอมรับของผู้อื่น 

เช่น มีมือถือรุ่นนี้ กระเป๋าแบรนด์นี้ แล้วดูดีมีชาติตระกูล เก๋ไก๋ทันสมัยจัง (ใคร ๆ เขาบอกว่าอย่างนั้น ถ้าคิดไม่เหมือนคนอื่นน่ะแปลก ใคร ๆ เขาก็มีกัน)

หรือเบสิคทั่วไปก็วัดคุณค่าจากการที่มีคนมารัก มีอะไรเหมือนที่คนส่วนใหญ่ในสังคมเขานิยมว่า ต้องมี 

ทั้งที่มีแล้วดียังไงก็ไม่รู้ บางคนอยากได้มือถือที่เขาว่าดีจนยอมเป็นหนี้บัตรเครดิต อยากมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ยอมเสียน้ำตา ยอมอดทนโดนทำร้าย เพียงเพื่อให้มีเหมือนคนอื่น

ธรรมชาติของใจเราฝึกมองนอกตัวตลอดเวลา แล้วเราก็ไม่รู้ว่าคุณค่าที่แท้จริงคืออะไรกันแน่ เราก็เลยวัดตามเสียง  และการยอมรับของผู้อื่น  เพราะว่ามันสัมผัสได้ชัด แต่ที่จริงปัญหามันเกิดจากความเห็นใจไม่ชัด เลยต้องเอาตา เอาหู ไปวัดแทน

แนะนำให้ลองไปช่วยเหลือผู้อื่น ให้กับคน หรือสัตว์ กับผู้ที่เรารู้ว่าเราช่วยเขาแล้ว เราจะไม่ได้รับผลตอบแทนใด ๆ กลับมา ไม่หวังผลตอบแทน ทั้งในรูปแบบเงิน ชื่อเสียง การยอมรับ คำชม ความเข้าใจ แม้กระทั่งความรู้สึกว่าเราเป็นคนดี

คือ ไม่ได้ให้เพื่อความมี ความเป็น ความได้ อะไร เลย  เพราะ.. ถ้าเรามีความเชื่อใดตั้งไว้ ว่าทำแล้วจะได้อะไรกลับมา พอได้แล้วจะมีความสุข แต่พอมันผิดจากหลักที่เราวาง เราจะทุกข์ทันที เช่น เราให้เพื่อเป็นที่ยอมรับ มีคนยอมรับก็มีความสุข พอคนด่า เข้าใจผิด ก็เป็นเสียใจ โกรธ

ยิ่งให้หรือทำเพื่อความเชื่อใดเท่าไหร่ เหมือนยิ่งเป็นการสร้างอุปาทานให้ตัวเองยึด 

ใจเป็นสิ่งพิเศษ ยิ่งอยาก เหมือนใจยิ่งพร่อง ยิ่งให้ ใจกลับรู้สึกเต็ม

ที่จริงแล้วที่มาของความรู้สึกนี้ก็คือ ยิ่งอยาก ยิ่งหิว ยิ่งทุกข์ พอทุกข์แล้วก็ยิ่งดิ้น ยิ่งดิ้นก็ยิ่งทุกข์

อยากน้อยทุกข์น้อย อยากมากทุกข์มาก

แต่เมื่อได้ให้ ได้สละ แบบทิ้งหมด ไม่หวังอะไรกลับเลย มันคือการปล่อย หรือที่เราเรียกว่าปล่อยวาง ผลคือใจจะรู้สึกโล่ง 

คำว่า ปล่อยวาง นี่ถ้าพูดเฉย ๆ  เราไม่เข้าใจนะว่าต้องทำยังไง เช่น ในเวลาทุกข์ ก็เมื่อทุกข์เพราะอยากได้ หรือทุกข์เพราะอยากหายไว ๆ เต็มที่ ตอนนั้นจิตมันถือ มันยึดไว้แน่น ถ้าไม่เคยฝึกให้ ฝึกสละ แล้วสังเกตใจมาก่อน เราจะไม่มีทางเข้าใจคำว่า ปล่อยวาง เลย

ดังนั้น คำว่า ปล่อยวาง เป็นเรื่องที่ต้องฝึกใจ  ฝึกด้วยการเสียสละบ่อย ๆ

เมื่อเราได้ทำเพื่อผู้อื่นบ่อย ๆ อย่างไม่หวังสิ่งตอบแทน เราจะรู้และสัมผัสความสุขได้ด้วยใจตนเอง

แม้ใครจะบอกว่าเราไม่มีค่า แต่เราเองรู้ดีที่สุด ไม่ทุกข์เพราะไม่ได้อยากเป็นอะไรในสายตาใคร ไม่อยากได้ความรู้สึกที่เป็นของปลอม เพราะรู้สึกดีแล้วก็แค่นั้น แล้วก็สลับเป็นไม่มี ให้ทุกข์เพื่อแสวงหาอีก เหมือนคนหิวอดอยาก

คนที่รู้สึกขาด  ไม่มีค่า เพราะหวังจะได้ แต่ถ้าเราเป็นผู้ให้ เราจะไม่รู้สึกขาดเลย

• < ก่อนหน้า
• ถัดไป >